Filter: Plagiaat

Seeds of Hope (Jane Goodall, 2013)

Jane Goodall, een Britse primatologe gekend voor haar studies over chimpansees, werd in 2013, bij het verschijnen van haar boek Seeds of Hope, van plagiaat beschuldigd. Het boek stond vol citaten en van websites geleende passages, zonder bronvermelding.  Paragrafen bleken gekopieerd van Wikipediapagina’s over astrologie, tabak, bier…

Volgens Goodall was één en ander te wijten aan haar ‘chaotische manier van notities nemen’. Een aantal maanden later bracht ze een tweede editie uit die wel van een voetnotensectie was voorzien. Ze noemde het plagiaatschandaal een absolute meevaller: “I am really happy for the sake of the plants that we’ve got it right now. I feel this is a book we can really be proud of now.”

Bibliografie

Bronnen

 

Literatuur

Taylor, Matthew. “Jane Goodall blames ‘chaotic not taking’ for plagiarism controversy.” The Guardian. 01.04.2014. Https://www.theguardian.com/environment/2014/apr/01/jane-goodall-seeds-of-hope-plagiarism.

Levingston, Steven. “Jane Goodall’s ‘Seeds of Hope’ contains borrowed passages without attribution.” The Washington Post. 19.03.2013. Https://www.washingtonpost.com/entertainment/books/jane-goodall-book-seeds-of-hope-contains-borrowed-passages-without-attribution/2013/03/19/448ad1f6-8bf3-11e2-9f54-f3fdd70acad2_story.html?utm_term=.15698ca6f8f1.

De keizer van het verlies en andere theaterteksten (Jan Fabre, 1994)

Op 11 november 1997 verscheen in Humo het artikel “De koning van het plagiaat: Jan Fabre steelt van Leonard Nolens –  Ik heb wel eens gehoord dat Jan Fabre mijn werk apprecieerde, maar ik wist niet dat zijn appreciatie zo ver ging’ – Interview.”

Volgens Humo werd het plagiaat ontdekt door een studente van de Universiteit Gent die haar scriptie schreef over Fabres monoloog. Ze las bij toeval Nolens Stukken van mensen uit 1989 en merkte zo een aantal frappante overeenkomsten op. Nolens beschuldigde Fabre op basis hiervan van plagiaat maar legde nooit officieel klacht neer bij het gerecht. Fabre ontkende alles. De beschuldiging werd al snel de ‘talk of the town’ in cultuurminnend Vlaanderen. Onder meer Stefan Hertmans en Geert van Istendael schreven in november 1997 twee artikels over het hele gebeuren in De Morgen, alsook Koenraad Nijssen, Karel Segers en Peter Dupont in Het Belang van Limburg.

Bibliografie

Bronnen

Van Istendael, Geert. De Morgen. 17.11.1997.

Hertmans, Stefan. De Morgen. 20.11.1997.

Nijssen, Koenraad en Karel Segers. “Plagiaat: Fabre woest op Nolens.” Het Belang van Limburg. 13.11.1997.

Dupont, Peter. “Moet Fabre hangen?” Het Belang van Limburg. 14.11.1997.

Fabre, Jan. De Keizer Van Het Verlies En Andere Theaterteksten. Amsterdam: Bezige Bij, 1994.

Nolens, Leonard. Stukken Van Mensen: Dagboek 1979-1982. Amsterdam: Querido, 1989.

Vanbelle, Annelies, en Anna Marie Musschoot. Jan Fabre: De Keizer Van Het Verlies: Een Zoektocht Naar Authenticiteit. Diss. lic. Germaanse talen.

Literatuur

Van den Dries, Luk. Het geopende lichaam: verzamelde opstellen over Jan Fabre. Antwerpen: De Bezige Bij, 2014.

Janssens, Marcel. “Plagiaat, ‘plagiaat’, of (plagiaat)?” In Verslagen en mededelingen van de Koninklijke Academie voor Nederlandse taal- en letterkunde (1997): 177-93.

Imagine. How Creativity Works (Jonah Lehrer, 2012)

Als het op plagiaat aankomt, heeft Jonah Lehrer een hele geschiedenis. Tijdens zijn carrière als populaire wetenschappelijke schrijver voor verschillende Amerikaanse kranten en magazines leed hij gezichtsverlies toen Jim Romenesko, een blogger, hem beschuldigde van zelfplagiaat. Volgens Romenesko ‘recycleerde’ Lehrer namelijk regelmatig passages van zijn oudere artikels die hij onder meer voor The New Yorker had geschreven. The New Yorker pikte al snel zelf het verhaal op, waardoor er een hele heisa tot stand kwam. Hoewel Lehrer de steun kreeg van veel collega’s nam hij toch zijn ontslag.

Niet veel later publiceerde Lehrer zijn eerste boek Imagine. How Creativity Works. Maar ook hier was er opnieuw sprake van plagiaat. Zo zou Lehrer letterlijk quotes hebben overgenomen van Bob Dylan en W.H. Auden. Het boek werd uit de handel gehaald.

Bibliografie

Bronnen

Lehrer, Jonah. Imagine: how creativity works. Grand Haven: Brilliance Audio, 2012.

Literatuur

Madden, Patrick. Sublime Physic: Essays. Nebraska: U of Nebraska Press, 2016.

Poole, Steven. “Don’t call it a comeback: has Jonah Lehrer plagiarised again? He was the neuroscience whiz-kid who fell from grace in a plagiarism scandal. Now he’s back with a new book – and his writing is begin questioned anew.” The Guardian. 13.07.2016. Https://www.theguardian.com/books/booksblog/2016/jul/13/jonah-lehrer-plagiarism-accusations-a-book-about-love.

De Oude Wiking (Stijn Streuvels, 1931)

Stijn Streuvels en plagiaat… Twee keer kwam de naam van de Vlaamse auteur in opspraak.

Een eerste keer na de publicatie van De Oude Wiking. Streuvels publiceerde dit boek in 1931 onder eigen naam. Al snel bleek het een vertaling van een hoofdstuk uit  Le Livre des Vikings van Guyot en Wegener (1924). Na de ontdekking van dit plagiaat beloofde Streuvels in een latere editie een bronvermelding toe te voegen. Een tweede editie is echter nooit verschenen.

Ook delen uit Streuvels Prutske’s vertelselboek uit 1935 zijn letterlijk gekopieerd van het boek Oude kindervertelsels in den Brugschen tongval van Adolf Lootens. Dit was een sprookjesbundel die voor het eerst werd gepubliceerd in 1868 en later herdrukt in 1939. Onder meer door deze herdruk ontdekte men het plagiaat van Streuvels.  Het bleek goed voor een literaire rel en veel aandacht voor het boek van Streuvels. Prutske’s vertelselboek werd uiteindelijk zesmaal herdrukt. Streuvels werd niet vervolgd.

Bibliografie

Bronnen

Streuvels, Stijn, en Jozef Cantré. De Oude Wiking. Hilversum: Brand, 1931.

Guyot, Charles, Einar Wegener, en Gerda Marie Fredrikke Gottlieb Wegener. Le Livre Des Vikings: D’après Les Anciennes Sagas. Treizième édition Paris: H. Piazza, 1924.

Streuvels, Stijn, en Gerard Baksteen. Prutske’s Vertelselboek. Brugge: Desclée De Brouwer, n.d.

Lootens, Adolphe, Eusèbe Feys, en René De Pauw. Oude Kindervertelsels In Den Brugschen Tongval. Brugge: De Reyghere, 1939.

Literatuur

Frank Hellemans. “5 gevallen van (vermeend) plagiaat in de literatuur.” Knack. Geraadpleegd 01.08.2017. Http://www.knack.be/nieuws/boeken/5-gevallen-van-vermeend-plagiaat-in-de-literatuur/article-normal-527311.html.

Thiers, Paul. “Stijn Streuvels volgens Hedwig Speliers.” In Streuvels en zijn biografen (Jaarboek IV van het Stijn Streuvels Genootschap), uitgegeven door Piet Thomas, 133-91. Lannoo: Tielt, 2000.

Van Bork, G.J. en P.J. Verkruijsse. “Streuvels, Stijn.” In De Nederlandse en Vlaamse auteurs van middeleeuwen tot heden met inbegrip van de Friese auteurs, 548-50. Weesp: De Haan, 1985.

Centuries (Nostradamus, 1555-1558)

Nostradamus, een Frans astroloog en geneesheer uit de zestiende eeuw, geeft met zijn voorspellingennog steeds aanleiding tot speculatie. Nostradamus begon in 1547 met het neerschrijven van zijn voorspellingen die hij in 1555 publiceerde in het boek Centuries. Door de enorme populariteit van het boek verscheen er in 1558 een tweede editie, opgedragen aan de Franse koning. Nostradamus werd ook aan het hof van Catherine de Médici uitgenodigd waar hij zich boog over de horoscoop van haar kinderen.

Zowel dee cryptische stijl als de inhoud van de voorspellingen gaven aanleiding tot heel wat controverse. Volgens aanhangers van Nostradamus zouden veel van zijn voorspellingen zijn uitgekomen, gaande van de Franse Revolutie tot de twee wereldoorlogen. Sceptici beweren het tegengestelde: Nostradamus’ voorspellingen zijn zo vaag dat je ze op iedere mogelijke manier kan interpreteren.

Rudy Cambier, professor taalkunde aan de Unviersiteit van Luik, beweert dat Nostradamus een deel van zijn Centuries plagieerde van Yves de Lessines, prior van de abdij van Cambron (België). De Centuries zijn volgens Rudy Cambier geen voorspellingen maar een geplagieerde en poëtische terugblik op de geschiedenis van de Tempeliers. Het zou meer bepaald gaan over de bergplaats van de schat van de Tempeliers.

Bibliografie

Bronnen

Nostradamus, en Pierre Brind’Amour. Les Premières Centuries Ou Prophéties (édition Marcé Bonhomme De 1555). Genève: Droz, 1996.

Literatuur

The Editors of Encyclopaedia Britannica. “Nostradamus. French Astrologer.” Encyclopaedia Britannica. Geraadpleegd 31.08.2017. Https://www.britannica.com/biography/Nostradamus.

Anderson, Rodger I. Psychics, Sensitives and Somnambules: A Biographical Dictionary with Bibliographies. Jefferson: McFarland, 2014.

Rudy, Cambier. Nostradamus en de erfgenis van de Tempeliers. Enkhuizen: Frontier Publishing, 2002.